Foum Zguib - Icht (onder militaire

Foum Zguib - Icht (onder militaire begeleiding)

We zijn gisterochtend weggereden van hotel Bab Rimal in Foum Zguib. Het hotel mocht de naam 'hotel' wel dragen, maar het gedeelte waar wij zaten was verre van hotels zoals wij Europeanen die kennen. Ons gedeelte was een parkeerplaats, waarop zowel alle auto's als tenten moesten worden geparkeerd. We waren als eerste binnen, dus hebben heerlijk gebruik gemaakt van het zwembad van het hotel naast de parkeerplaats (waarvoor we €4 p.p. betaalden, wat het meer dan waard was) om alle stof van ons af te helpen. Na het eten mochten de eenden van Jean & Robby en Bert & Thom naar de Touareg Trail-mechaniciens. Beide eendjes hebben hier de hele avond gestaan, tot 00:30 's nachts. Bij Jean & Robby moest het gat in de benzinetoevoer worden dichtgelast (deze bleek constant te schuren tegen het chassis), bij Bert & Thom werd de knik in het chassis blootgelegd en dit was flink foute boel. Beide lange zijdes van het chassis zijn hydraulisch rechtgetrokken en er zijn verstevigingen tussengezet, met als gevolg dat hij nu steviger als ooit tevoren is. De paniek vooraf was dus deels terecht, echter heb je met de reparatiekwaliteiten van de aanwezige 2CV-mechaniciens nergens paniek voor nodig. Chapeau voor de heren! De meesten van onze groep hebben eergisteravond rond de werkzaamheden gehangen. Gehangen wil daarbij zeggen niet helpend, maar kijkend naar wat er aan het gebeuren is, met een biertje in de rechterhand en soms eens wat vragen stellend over de gebeurtenissen. De avond was lang, maar alles kwam goed en de auto's werden na veel vijven en zessen weer in keurige staat afgeleverd. Jean is niet zo'n waterrat, zwom dus eergisteren niet met de rest en ging Gert helpen met het repareren van zijn kapotte aggregaat. Bij de reparatiewerkzaamheden kwamen wat biertjes kijken en ook de rest van de avond spuugde onze Belgische vriend er niet in. Waar Jean normaal steevast als laatst naar bed gaat en het eerst er weer uit is, hebben we gisterochtend zowaar fikse moeite moeten doen om hem van horizontale positie omgebogen te krijgen richting verticaal. Pas toen Robby na meer dan vijf eerdere pogingen zei: "Jean, ze gaan de koffie opruimen!", schoot hij omhoog met de tekst:"Ik heb nog nooit zo slecht geslapen, geen idee hoe dit kan.." Gelukkig heelt wat offroad-scheurwerk bij onze Jean alle wonden. Gisteren reden we een track van 305km, waarvan 170km offroad. De rest was asfalt, maar het offroadgedeelte ging over militair terrein, waar normaal geen voertuigen over mogen. Militair terrein, wat niemandsland is tussen Algerije en Marokko, volledig door militairen bewaakt en beheerd. Omdat gisteren per toeval een hoge kolonel van het Marokkaanse leger én van deze regio kwam aanwaaien in ons hotel, heeft Gert zijn puppy-ogen opgezet en met wat meelijwekkende praat bij de beste man voor elkaar gekregen dat wij ditmaal met onze 2CV's over de desbetreffende route mogen, die in het verleden ook onderdeel was van de Parijs-Dakar rally. Het was een zeer pittige dag, die ogenschijnlijk makkelijk begon met 30km asfalt, tot aan het militair terrein. Advies van Gert was: "Knal hier zo snel mogelijk overheen". Na 20km begon echter de auto van Bert en Thom (helaas weer) tegen te sputteren. Auto's langs de kant in de woestijn, motorkap open en ongeveer alles onder deze kap zat onder de benzine. Het bleek dat de flotters/vlotters (al sla je me hartstikke dood hoe je dit schrijft of wat het precies doet) door de vele stof niet meer goed wilden werken, waardoor de benzinetoevoer bleef lopen. Bad situation, maar gelukkig wist de bezemwagen met mechaniciens ons snel te helpen en konden we door met het advies "maak haast, je moet zeer bijtijds op de offroadpiste zijn!". Zo gezegd en zo gedaan, gas planchée richting offroadpiste. De piste was met recht offroad. Prachtig mooi bergachtig landschap, waar amper dorpen waren en des te meer militaire checkpoints. Op ieder checkpoint gaven we 'la fiche' af (een document met gegevens variërend van onze geboortedata tot het werk van ons beider ouders) en de analfabete Marokkaanse dienstplichtigen gingen lachend akkoord, steevast wel afsluitend met de vraag: "monsieur, avez vous une cigarette ou quelque chose pour manger?". Mooie taferelen, tot een zeker checkpoint waar we als groep werden tegengehouden en moesten wachten tot 'le chef du mission' (organisator Gert) er was. Vlak na ons kwam hij aan en na het afgeven van iedereens' fiche, begon het spel. Gert maakte een amicaal babbeltje met de vriendelijke militairen, die veel vragen hadden voor onze groep. Zij doen zich zeer professioneel en serieus voor, maar zijn in werkelijkheid bíjna net zo kansarm als de rest van de Marokkaanse bevolking. Dag in, dag uit, begeven zij zich bij de "postes de controle", in de stikhete zon en zonder enig uitzicht op te verrichten werk. Als er op een dag eens een collega langskomt in militair voertuig, is dat de gebeurtenis van de dag. Laat staan een convooi van dertig 2CV's of terreinwagens, uit vijf verschillende Europese landen. De militairen zijn niet geheel achterlijk en dachten aan Gert wat geld te kunnen verdienen. Gert dacht hier anders over en kent het spelletje met dit soort misplaatste machthebbers goed. Eerst een amicaal praatje met ze maken, luisteren wat ze willen hebben (in dit geval geld om door te mogen rijden), ze een klein presentje geven (in dit geval een pakje sigaretten) en vervolgens weglopen met een houding alsof je alle tijd van de wereld hebt en iets zeggende als: "Joh, als jullie hier de hele dag willen wachten op geld en ons, prima. Wij wachten wel, maar een andere oplossing zou voor beide partijen wellicht makkelijker zijn". De uitspraak en houding bleken voor de militairen niet het juiste antwoord en zij oogden verbaasd dat wij rijke Europeanen niet simpelweg het geld betaalden en direct door wilden rijden. Gert liep ondertussen naar de groep en zei: 'Let op, zometeen doe ik weer efkes lollig met ze en geef ik ze nog iets, daarna gaan ze buigen'. En "buigen" deden ze. Na een half uurtje hadden ze een collega opgepiept die met een Hummer-achtig militair voertuig kwam aangereden, twee collega's vanaf de controlepost inlaadde en achter Gert aanreed om de gehele Touareg Trail-stoet door het militaire niemandsland te begeleiden. Een zeer bizarre gewaarwording en tevens nergens voor nodig omdat er in het gehele gebied (op militairen op grensposten na) geen mensen zijn, geen oorlog of iets is en er dus ook geen gevaar is. Aangezien de militairen toch verder niets te doen hadden dan wortelschieten, was dit weer even een mooi uitstapje naar de andere kant van het gebied voor ze. De route was ook gebruikt tijdens meerdere Parijs-Dakar edities en dit was terug te zien aan de vele zandhopen langs de weg, waarop steentjes gestapeld waren. Dit waren blijkbaar plaatsen waarachter reparaties konden plaatsvinden of pers kon staan en ook al rijdt er al jaren geen Parijs-Dakar meer door Afrika, de bevolking of militairen vertikken het uiteraard om de hopen even egaal met het landschap te maken. De route was prachtig. Wilde dromedarissen, prachtige bergketens, vele oases, grote grijze zandvlaktes met veel stenen en de laatste 135 km waren prima egaal asfalt om meters te maken. We zijn na één team als 2e t/m 5e equipes aangekomen in het hotel/kamp in Icht, dat de naam Borj Biramane draagt. Dat wij zo vroeg aankwamen, was frappant, gezien we de dag slecht begonnen met panne en werden geholpen door de bezemwagen. Nuancering is dat het oponthoud bij de militairen er natuurlijk wel voor zorgde dat we allen weer samenkwamen en een soort herstart hadden. Één van de teams, een Duits stel, heeft überhaupt (dat woord moest ertussen) het kamp niet gehaald en is op 140km voor Icht, samen met de bezemwagen gestrand. Zij hebben morgen helaas niet de tijd voor de prachtige route die ons te wachten staat, maar moeten meters maken over het asfalt. Spijtig voor het stel, al zijn het verre van onze beste vrienden in het gezelschap en hebben wij een natuurlijk afweersysteem voor de vrouw van het stel opgebouwd, vanwege haar nogal vergaande dominante houding. Ons kamp ligt tussen twee enorme bergen en is een wirwar van nette huisjes, struiken, palmen, andersoortige bomen, prima sanitair/douchegebouwen en momenteel dus 2CV's en organisatie-voertuigen. Wij liggen allen heerlijk in tentjes en hebben een relatief korte avond achter de rug. Dit in verband met de reparatiewerkzaamheden van eergisteren, de pittige pistes van gisteren en het idee dat we vandaag weer 350km voor de boeg hebben. Eerst meer dan 150km asfalt, daarna één van de mooiste pistes over 'plage blanche', alwaar we bij laagtij over het strand een weergaloze rit tegemoet zullen gaan langs de zee, zigzaggend door de krabbetjes en wederom in een fel brandende zon. Over dit alles later meer, voor nu wensen wij jullie een goed begin van een nieuwe week. Foto's als toelichting bij dit geheel en de eerdere dagen, zullen direct volgen.

Liefs, Melle en haar harem.